Przejdź do zawartości

Humberto de Alencar Castelo Branco

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Humberto de Alencar Castelo Branco
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

20 września 1897
Fortaleza

Data i miejsce śmierci

18 lipca 1967
Fortaleza

29. prezydent Brazylii
Okres

od 15 kwietnia 1964
do 15 marca 1967

Przynależność polityczna

bezpartyjny

Wiceprezydent

José Maria Alkmim

Poprzednik

Pascoal Ranieri Mazzilli

Następca

Artur da Costa e Silva

podpis
Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Zasługi (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Zasługi Marynarki Wojennej (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Zasługi Wojskowej (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Zasługi Lotniczej (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Rio Branco (Brazylia) Krzyż Wielki (Grã-Cruz) Orderu Zasługi Sądownictwa Wojskowego (Brazylia) Medal Zasługi Mauá 1. stopnia (Brazylia) Order Zasługi Pracy (Brazylia) Wielki Oficer Orderu Avis (Portugalia) Wielki Łańcuch Orderu Infanta Henryka (Portugalia) Order Zasługi Republiki Włoskiej I Klasy z Wielkim Łańcuchem (1951-2001)

Humberto de Alencar Castelo Branco (ur. 20 września 1897 w Fortalezie, zm. 18 lipca 1967 tamże) – brazylijski marszałek i polityk, prezydent Brazylii sprawujący dyktatorskie rządy w latach 1964–1967.

Zarys biografii

[edytuj | edytuj kod]

W 1918 wstąpił do armii. W czasie II wojny światowej służył w brazylijskim korpusie ekspedycyjnym w Europie w randze pułkownika.

 Osobny artykuł: Zamach stanu w Brazylii (1964).

Mianowany szefem sztabu generalnego przez prezydenta João Goularta w 1963 został jednym z przywódców puczu, który odsunął go od władzy w 1964. Wybrany prezydentem przez Kongres objął urząd 15 kwietnia tego roku i sprawował władzę do 15 marca 1967. Castelo Branco był tym samym drugim i ostatnim marszałkiem w historii, który doszedł do władzy w Brazylii w wyniku zamachu stanu (pierwszym był założyciel republiki Deodoro da Fonseca). Podczas rządów Castelo Branco ubezwłasnowolniono zdominowany przez lewicę Kongres (choć go formalnie utrzymano) oraz zlikwidowano wszystkie istniejące partię i w ich miejsce powołano dwie: kontrolowaną przez wojsko ARENĘ oraz Brazylijski Ruch Demokratyczny, skupiający legalną opozycję, pozbawioną wpływów i spełniającą rolę listka figowego reżimu.

Choć system rządów wojskowych miał być przejściowy[1] szybko zmienił się w dyktaturę stosującą metody zbliżone do totalitaryzmu[2]. Prezydentura Castelo Branco to także okres wewnętrznych represji, silnego uzależnienia polityczno-gospodarczego Brazylii od Stanów Zjednoczonych i wywodzących się stamtąd korporacji, co stanowiło odwrót od polityki samodzielności prowadzonej przez Juscelino Kubitschka, Jânio Quadrosa i Goularta. Z drugiej strony jego rząd zwiększył stopień interwencji państwa w gospodarkę. Represje rządu doprowadziły do wybuchu walk partyzanckich - w 1967 roku w regionie Goiás rozpoczęła się regularna rebelia zorganizowana przez maoistowską KPB. Trwała ona do 1972 roku[3]. W większych miastach z kolei działalność rozpoczęły miejskie guerille w tym m.in. Armia Wyzwolenia Narodowego[4].

Następcą Castelo Branco został jego osobisty kandydat, minister wojny, marszałek Artur da Costa e Silva. Niedługo po opuszczeniu pałacu prezydenckiego Castelo Branco zginął w wypadku lotniczym nieopodal Fortalezy.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
Brazylijskie
Zagraniczne

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Gaspari, A Ditadura Envergonhada, s. 141–142.
  2. Gaspari, A Ditadura Envergonhada, s. 35.
  3. Marcelo Ridenti , O fantasma da revolução brasileira, São Paulo: UNESP, 1993, s.232
  4. Rose, R. S. (2005). The unpast: elite violence and social control in Brazil, 1954-2000. Ohio University Press. s. 170–178. ISBN 978-0-89680-243-8.
  5. Almanaque da Ordem. Secretaria do Conselho da Ordem do Mérito Judiciário Militar, 2020, s. 74
  6. a b Estrangeiros com Ordens Portuguesas. www.ordens.presidencia.pt
  7. Onorificenze: dettaglio decorato.. www.quirinale.it

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]